Doroczne Nagrody Burmistrza przyznane
6 czerwca podczas Uroczystej Sesji Rady Miasta, która odbyła się w ramach XVI Dni Zakopanego, wręczone zostały doroczne Nagrody Burmistrza za zasługi i wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz miasta. Jej laureatami zostali: Małgorzata Tlałka-Długosz, Franciszek Bachleda- Księdzularz oraz Stanisław Cukier.
Laureatów dorocznej Nagrody Burmistrza wyłoniła kapituła pod przewodnictwem Jolanty Iwanickiej w składzie: ks. Infułat Stanisław Olszówka, Jerzy Zacharko, Szymon Ziobrowski, Maria Mateja Torbiarz, Marcin Zubek, Ireneusz Kubin, Anna Waloch, Helena Brzozowska, Maria Łukaszczyk. Autorem statuetki jest zakopiański artysta Marcin Rząsa. Nagroda Burmistrza przyznawana jest zakopiańczykom, którzy swój czas i serce oddają na rzecz naszej społeczności, z zapałem angażując się w działalność społeczną, kulturalną i sportową.
Nagrody Laureatom wręczył Burmistrz Miasta Zakopane Leszek Dorula wraz z Wiceburmistrzem Tomaszem Filarem, a do gratulacji i podziękowań dołączyli się Radni na czele z Przewodniczącym Janem Glucem.
Małgorzata Tlałka-Długosz (ur. 27 kwietnia 1963 w Zakopanem) — narciarka alpejska i trenerka, wielokrotna mistrzyni Polski i Francji w konkurencjach alpejskich. Reprezentantka WKS Legii Zakopane (1978-1985), wychowanka trenera klubowego Stanisława Gogólskiego i podopieczna trenerów kadry: Tadeusza Kaima i Andrzeja Kozaka i francuskiego Ski Club La Clusaz (1986-1991). Wraz z siostrą Dorotą, jako pierwsze polskie alpejki, znalazły się w ścisłej czołówce narciarstwa alpejskiego, zajmując punktowane miejsca w zawodach Pucharu Świata, mistrzostwach świata i igrzyskach olimpijskich. 9-krotna mistrzyni Polski: w slalomie (1982, 1984-1985), slalomie gigancie (1984— 1985), supergigancie (1985) i kombinacji (1983-1985). 4-krotna wicemistrzyni kraju: w slalomie (1981), slalomie gigancie (1981) i kombinacji (1981-1982). 2-krotna mistrzyni Francji: w slalomie (1987) i slalomie równoległym (1988). 2-krotna wicemistrzyni Francji: w slalomie (1986) i slalomie gigancie (1986). Uczestniczka MŚ: 1982 Schladming: 28 m. (slalom gigant), nie ukończyła (slalom), 9 m. (kombinacja); 1985 Bormio: 27 m. (slalom gigant), 7 m. (slalom), 16 m. (kombinacja); 1987 Crans-Montana: 7 m. (slalom gigant), 16 m. (supergigant), 6 m. (slalom specjalny). Miejsca w Pucharze Świata: 1982: 30 m., 1983: 22 m., 1984: 23 m., 1985: 28 m., 1986: 22 m. 4-krotna medalistka Uniwersjady: 1983 Borowiec: 3m. (slalom), 3 m, (slalom gigant); 1985 Belluno: 2 m. (kombinacja); 1991 Sapporo: 1 m. (kombinacja). Zwyciężczyni zawodów Wielka Nagroda Słowacji (1985 — slalom, kombinacja). Olimpijka z Sarajewa 1984 (6 miejsce w slalomie) i Calgary 1988, gdzie dla Francji wywalczyła 19 miejsce w slalomie gigancie. W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego" 1983 roku na najlepszych sportowców Polski zajęła 10. miejsce. Jest fundatorem, prezesem i trenerem w Fundacji Integracji Przez Sport Handicap Zakopane. Dzieci przygotowywane i szkolone przez Fundację zajmują czołowe miejsca w zawodach sportowych na całym świecie. Jest współorganizatorem charytatywnego Slalomu — Maratonu 12 H, organizowanego na rzecz dzieci z Fundacji Handicap wraz z Miastem Zakopane. Od dwóch lat kapitanem drużyny jest Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda.
Franciszek Bachleda-Księdzularza - (urodził się 2 stycznia 1947 w Zakopanem) - polski polityk i samorządowiec, senator III, IV i V kadencji. Po ukończeniu technikum budowlanego w Zakopanem pracował przez 5 lat w zakopiańskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego „Podhale"; następnie w 1977 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w zakresie filologii polskiej. Po studiach pracował w Muzeum Tatrzańskim i Zespole Szkół Zawodowych im. Władysława Matlakowskiego w Zakopanem. Współpracował przy odnowieniu Kaplicy w stylu witkiewiczowskim pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa na Jaszczurówce. W czasie stanu wojennego został internowany na kilkanaście dni, był potem zatrudniony w urzędzie parafialnym w Zakopanem. Ukończył kurs choreograficzny, współpracował z kilkoma zespołami regionalnymi, m.in. Studenckim Zespołem Góralskim „Skalni" przy Akademii Rolniczej w Krakowie. Był pierwszym instruktorem parafialnego regionalnego Zespołu „Giewont". W latach 1981-1987 przewodniczył oddziałowi zakopiańskiego Związku Podhalan, a następnie przez dwie kadencje był prezesem zarządu głównego tej organizacji (do 1993). Jest członkiem honorowym Związku Podhalan. Był redaktorem naczelnym pisma „Hale i Dziedziny". W latach 1993-2005 przez trzy kadencje zasiadał w Senacie - w 1993 i 1997 reprezentował województwo nowosądeckie. W IV kadencji był przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska. Jednocześnie od 1994 do 1995 pełnił funkcję burmistrza Gminy Tatrzańskiej (Zakopane, Kościelisko i Poronin). Współorganizował (1993) i kierował przedsiębiorstwem „Geotermia Podhalańska" S.A. W 2006 został sekretarzem miasta. W czasie kadencji zainicjował wydanie publikacji z okazji 75-lecia praw miejskich Zakopanego. W 2008 powołano go na stanowisko dyrektora Centralnego Ośrodka Sportu w Zakopanem. Związany z Platformą Obywatelską, w 2010 z jej ramienia uzyskał mandat radnego sejmiku małopolskiego. Obecnie udziela się społecznie zarówno w ruchu regionalnym, jak i dla dobra miasta. Zasiada społecznie w Radzie Muzeum Tatrzańskiego. Propaguje ideę odzyskania przez Górali tatrzańskich polan pod wypas owiec, ale także restaurację starych tatrzańskich szałasów. Wciąż dba o dziedzictwo niematerialne i materialne regionu. Jest synem znakomitej góralskiej poetki, sam także pisze poezje. Jest autorem utworów maryjnych i dedykowanych Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. Przełożył na gwarę góralską „Psałterz Dawidowy". Inicjator upamiętnienia Księdza Stolarczyka w roku jubileuszu 100-lecia urodzin. Autor wielu referatów związanych z tematyką dziedzictwa niematerialnego Podtatrza. Bierze udział w koncertach Tatrzańskiej Orkiestry Klimatycznej, m.in. w Nieszporach Tatrzańskich, jako recytator poezji. Nadal współpracuje jako konsultant programów artystycznych zespołów regionalnych, m.in. parafialnego regionalnego zespołu „Giewont". Był konsultantem merytorycznym 50. Międzynarodowego Festiwalu Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem.
Stanisław Cukier - urodził się w Zakopanem w 1951 roku w znanej podhalańskiej rodzinie. Jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Zofii Demkowskiej w 1981 roku. Po kilku latach pracy na warszawskiej uczelni wrócił do rodzinnego Zakopanego, gdzie w 1991 roku zatrudniono go jako nauczyciela rzeźby w szkole plastycznej, a od roku 1994 został jej dyrektorem. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do lutego b.r. Od ukończenia studiów na wydziale rzeźby warszawskiej ASP Stanisław Cukier jest twórczym i cenionym artystą. Pierwsze światowe laury zdobył w 1992 roku na Międzynarodowym Biennale Dantego w Rawennie. Był to Złoty Medal. Od 1988 roku jest członkiem Federation lnłernationale de la Medaille i uczestniczy regularnie w cyklicznych wystawach i kongresach medalierskich m.in. we Florencji, Colorado Springs, Helsinkach, Londynie i Budapeszcie. Był nagradzany za rzeźby portretowe na krajowych Biennale Rzeźby. Kilkukrotnie uczestniczył w prestiżowych plenerach rzeźbiarskich w granicie, które miały miejsce w Strzegomiu. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Wrocławiu, Warszawie oraz British Museum w Londynie. Wielokrotnie realizował rzeźby i płaskorzeźby o tematyce sakralnej, które ubogacają miejsca kultu religijnego. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i różnych zakątkach świata. Jego wystawy indywidualne, a szczególnie ich tytuły zdradzają inspiracje obecne w twórczości artysty. Wystawa "Bóg i forma" była prezentowana w 2015 w Manggha w Krakowie, rok później w Muzeum Archidiecezji Katowickiej zaistniała ekspozycja "Oto Człowiek". Edyta Stein czy Albert Chmielowski to postaci, które koncentrują na sobie uwagę artysty. Portrety rodziny, ludzi ważnych w najbliższym środowisku, czy osobowości obarczonych stygmatem "człowieczeństwa" w świetle myśli chrześcijańskiej oraz wizerunki Chrystusa i Marii ( np. "Bolesna" nagrodzona w 1983 w konkursie "Chrystus w życiu człowieka ") wskazują na artystę refleksyjnego: wrażliwego na najbliższego człowieka, a także poszukującego głębokich motywów i filozofii życiowej najwyższej próby.
(AKS)
