Magda Ciszewska-Rząsa - absolwentka wydziału rzeźby warszawskiej ASP, dyplom w pracowni profesora Grzegorza Kowalskiego w 1999 roku. Zajmuje się głównie fotografią i projektowaniem. Od 1999 roku nieustannie staje się zakopianką. Mieszka i pracuje w Galerii Antoniego Rząsy. Organizuje wystawy, spotkania autorskie, warsztaty artystyczne. W latach 2008-2019 uczyła fotografii w Liceum Plastycznym im. Antoniego Kenara. Autorka wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.
Artystka o pracy:
Jest Rok Tytusa Chałubińskiego. Galeria Miejska w Zakopanem zaprosiła artystów zakopiańskich do podjęcia tematu postaci Doktora w dorocznej wystawie środowiskowej.
Moja praca to cykl fotografii z miejsca, które jest absolutną perłą tego miasta - z Lasu Chałubińskich. Rezerwatu przyrody.
Mottem jest wypowiedź Stefana Chałubińskiego (wnuka Tytusa):
"Las nasz jest żywym pomnikiem Tytusa Chałubińskiego - człowieka wielce zasłużonego dla Kultury Narodowej, „odkrywcy” Tatr i Zakopanego; pomnikiem Jego stosunku do tej Ziemi, potwierdzonego niezłomną wiernością dla Niej Jego potomków po mieczu: syna Ludwika - mojego ojca oraz mnie - Stefana Chałubińskiego, mojej siostry Anieli, oraz moich córek Agnieszki i Kingi.
Od przeszło półwiecza różni ludzie proponowali mi, bym sprzedał rodzinną spuściznę. Gdybym to uczynił - stałbym się zamożny i nie cierpiał wraz z rodziną niedostatku, ale dziś cały „Las Chałubińskich” byłby wykarczowany, a na jego miejscu wznosiłby się mur miejskiej zabudowy. Moja troska, o to, by leśna posiadłość Chałubińskich pozostała na wieki żywą pamiątką tradycji i bezcennym elementem krajobrazu Zakopanego nie znajdywała aprobaty władz miejskich.
Wysiłki moje i córek, by za cenę wyrzeczenia się naszej własności zapewnić zasadniczą nienaruszalność „Lasu Chałubińskich” poprzez objęcie go ochroną prawną, są aktem sprzeciwu wobec konsumpcyjnego i grabieżczego stosunku człowieka do przyrody Tatr i Podtatrza.
Ja, wnuk Tytusa Chałubińskiego, i moje córki, poczytujemy sobie za święty obowiązek stać na straży „Lasu Chałubińskich” nie tylko jako wyjątkowej spuścizny rodzinnej, ale przede wszystkim jako najgłębiej pojętego dobra społecznego, narodowego, a wreszcie ogólnoludzkiego. Jest to wyrazem i konsekwencją autentycznie chrześcijańskiej postawy wobec Człowieka i Przyrody; postawy, która skłania nas do samoograniczenia własności prywatnej na rzecz ratowania i zachowania owego dobra."
Dziękuję Kindze i Wernerowi za wpuszczenie mnie do środka.
To czego nie widać na fotografiach to dźwięk. Niekompatybilny z tym co się widzi. Będąc w najdzikszym lesie słyszymy hałas i zgiełk ruchliwego miasta...
